O "πολύς" Πρίμο Λέβι ονοματίζεται ΔΗΜΙΟΣ για 2 φόνους !! Ο ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ Βελουχιώτης είναι μυξοπαρθένα Αρσακειάς ελέω ΣΤΑΛΙΝΟΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

ΔΑΙΔΑΛΟΣ Κυρ Μάης 11, 2014 9:21 am

Πρίμο Λέβι ....
Ιταλοεβραίος αριστερός, επιζήσας του Ολοκαυτώματος .....
Πολυδιαφημισμένος για ευνόητους προπαγανδιστικούς λόγους όσο δεν πάει άλλο..........
Μιλάμε για ΤΟΣΗ και τόση προπαγανδιστική διαφήμιση που ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ είχαν........
Και να που τα ντοκουμέντα βγαίνουν ΤΩΡΑ στη φόρα....
"ΔΗΜΙΟ" τον χαρακτηρίζουν λέει για την εκτέλεση 2 (!!!!) ανταρτών για πλιατσικολόγημα .....
"ΔΗΜΙΟ" τον ανεβάζουν και "ΔΗΜΙΟ" τον κατεβάζουν ορθά - κοφτά ....
Το ξαναλέω..... "ΔΗΜΙΟ" για 2 μόλις φόνους !!!!!!
Απλά και μόνο κάνετε μια απλή σύγκριση με το δικό μας ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ Άρη Βελουιχώτη
Αυτά και μόνο !!!!!! .

Το «άσχημο μυστικό» του Πρίμο Λέβι

ΚΩΣΤΗΣ ΚΟΡΝΕΤΗΣ*

Εκρυβε ο Πρίμο Λέβι, ο κρατούμενος νούμερο 174517, που επέζησε έπειτα από έντεκα μήνες στο κολαστήριο του Αουσβιτς και έγινε παγκοσμίως γνωστός από τη συγκλονιστική μαρτυρία του, ένα ένοχο μυστικό που δεν φανέρωσε ποτέ; Ενα μυστικό που μπορεί να αμαυρώσει μετά θάνατον την εικόνα του και την ηθική του υπόσταση ως θύμα της ναζιστικής θηριωδίας; Αυτό υποστηρίζει ο Ιταλός ιστορικός Σέρτζο Λουτσάτο στο βιβλίο του με τίτλο Παρτιζάνοι: Μια ιστορία της Αντίστασης.

Κρυμμένοι σκελετοί;

O Λουτσάτο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου, είναι ένας συγγραφέας που αρέσκεται στο να προκαλεί. Το τελευταίο του βιβλίο, όμως, ξεσήκωσε θύελλα επικρίσεων από κοινό και κριτικούς στην Ιταλία. Ο λόγος ήταν πως ο Λουτσάτο δεν επιδίδεται απλά σε μια προσεχτική ανατομία των παρτιζάνων αλλά πως βάζει στο στόχαστρο τον Πρίμο Λέβι, από τη στιγμή που ο τελευταίος αποφάσισε να πάρει τα όπλα. Είναι Σεπτέμβριος του 1943, εποχή της συμμαχικής απόβασης στην Ιταλία, της κατάρρευσης του φασιστικού καθεστώτος και ίδρυσης της Δημοκρατίας του Σαλό. Ο Λέβι, όπως και όλοι οι άλλοι γύρω του, βρίσκεται στο μέσο μιας δίνης. Καλούνται να επιβιώσουν κάτω από τρομαχτικά αντίξοες συνθήκες στις παγωμένες ιταλικές Αλπεις, τη στιγμή που σχεδόν κανείς τους δεν ξέρει να χειρίζεται όπλο. Και όμως. Ο συγγραφέας μέσα από μια ενδελεχή ανάγνωση των πηγών αποκαλύπτει πως η ομάδα στην οποία ανήκε ο νεαρός Ιταλοεβραίος χημικός επέβαλε τη θανατική ποινή και εκτέλεσε δύο νεαρά μέλη της, 17 και 18 χρόνων αντίστοιχα, γιατί πλιατσικολόγησαν. Αφού μεταφέρθηκαν σε μια καλύβα στο βουνό τα δύο αγόρια πυροβολήθηκαν εξ επαφής πίσω από το κεφάλι χωρίς προειδοποίηση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ιταλοί αναγνώστες έρχονται σε επαφή με το γεγονός πως οι παρτιζάνοι δεν ήταν άγιοι και πως κάποιες από τις πρακτικές τους δεν ήταν και τόσο ηρωικές. Ομως το εν λόγω βιβλίο θολώνει ακόμη παραπάνω τα ήδη δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό. Είναι δυνατόν ο Λέβι, αυτό το σύμβολο αξιοπρέπειας και αντίστασης, να υπήρξε στην πραγματικότητα δήμιος; Μπορεί το κατ’ εξοχήν θύμα να αγγίζει τον ρόλο του εκτελεστή;

Πόσο καλύτερα όμως θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτός ο άπειρος νεαρός που βγήκε να κάνει ανταρτοπόλεμο σε μια εποχή σύγχυσης και χάους; Είναι ακριβώς αυτή η απειρία που κρύβεται εν μέρει πίσω από το γεγονός της εκτέλεσης, που οδήγησε εν τέλει στη σύλληψή του, περιορίζοντας τη συμμετοχή του Λέβι στην αντίσταση σε τρεις μόνο μήνες: από τις 8 Σεπτεμβρίου ώς τις 13 Δεκεμβρίου 1943. Επίσης, οι δύο έφηβοι εκτελέστηκαν όχι μόνο επειδή είχαν κλέψει τιμαλφή από τους αγρότες της περιοχής, αλλά και επειδή υπήρχε η υποψία πως ήταν πληροφοριοδότες – κατηγορία όχι εντελώς απίθανη, δεδομένου ότι η ομάδα όντως προδόθηκε από ένα μέλος της. Η εκτέλεση της συγκεκριμένης «ποινής» πραγματοποιήθηκε, λοιπόν, σε ένα περιβάλλον διαρκούς φόβου και καχυποψίας.

Δικαίωμα στην ασυνέπεια

Πόσο άγνωστο όμως ήταν αυτό το «άσχημο μυστικό»; Οι ιστορικοί γνώριζαν από καιρό ότι η ομάδα του Λέβι είχε εκτελέσει δύο συντρόφους της, όπως καταδεικνύει η ογκώδης βιογραφία του από τη Μύριαμ Ανισίμωφ. Και κατά πόσο ισχύει πως ο Λέβι όντως «απέκρυψε» το περιστατικό; Στην πραγματικότητα, όπως πιστοποιεί το απόσπασμα του ίδιου από το αυτοβιογραφικό Περιοδικό Σύστημα (1975) δεν κράτησε μυστικό αυτό το μοιραίο γεγονός:

«Μεταξύ μας, στο μυαλό του καθενός από μας, βάραινε ένα άσχημο μυστικό: το ίδιο μυστικό που μας είχε εκθέσει στη σύλληψη, σβήνοντας από μέσα μας, λίγες μέρες πριν, κάθε βούληση για αντίσταση και για ζωή. Είχαμε αναγκαστεί από τις συνειδήσεις μας να πραγματοποιήσουμε μια καταδίκη, αλλά βγήκαμε από αυτό κατεστραμμένοι, άποροι, ποθώντας ένα τέλος για μας».

Σχεδόν εμμονικά ο Λουτσάτο στριφογυρίζει γύρω από το ερώτημα του πώς ο Λέβι, ένας εξαιρετικός βιο-αφηγητής, γνωστός για το ψύχραιμο ύφος και τη διεισδυτικότητά του στο ανθρώπινο συναίσθημα, μπορεί να αναφέρεται με μια συγκεκαλυμμένη αναφορά 12 μόλις γραμμών σ’αυτό το δραματικό περιστατικό εσωτερικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο οποίο συμμετείχε προσωπικά και το οποίο του στοίχισε πολύ ψυχολογικά. Αναφέρεται μεν φευγαλέα χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες αλλά είναι αμφίβολο εάν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά εν έτει 1975, όταν η Αντίσταση με κεφαλαίο Α παρέμενε εξιδανικευμένη και ιερή για το σύνολο σχεδόν της ιταλικής κοινωνίας. Σύμφωνα με την οπτική του συγγραφέα ίσως αυτό το απόσπασμα να ήταν ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα κλεισμένο μέσα σε ένα μπουκάλι, που περίμενε τις επόμενες γενιές να το ανακαλύψουν να πλέει μέσα στα απόνερα της Ιστορίας.

Οταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο αναρωτήθηκα σε ποιο βαθμό ο Λουτσάτο και η εμμονή του με τις 12 γραμμές αντανακλά την ιδιοσυγκρασία και τις ερωτήσεις της εποχής μας, όπου συχνά ο αναθεωρητισμός παίρνει χαρακτήρα επιθετικής αποκαθήλωσης των υποτιθέμενων ή πραγματικών ιερών αγελάδων της Αριστεράς, μετατρέποντας τους άγιους και τους μάρτυρες μιας άλλης εποχής σε ανήθικα και βίαια στοιχεία – τάση που παρατηρούμε και στην πρόσφατη ιστοριογραφία σχετικά με την κατοχή και τον εμφύλιο στη χώρα μας.

Μπορεί να χαρακτηριστεί η περίπτωση του παρτιζάνου Λέβι μια ακόμη «γκρίζα ζώνη» του πολέμου, ένα κεφάλαιο του ιταλικού εμφυλίου που καταδεικνύει πως ο μύθος της αντίστασης που κάποτε είχε βρει τις συνθήκες για να ωριμάσει, τώρα πλέον σαπίζει και αποσυντίθεται; Και ναι, και όχι. Ναι γιατί όντως η λεπτομερής καταγραφή του Λουτσάτο καταδεικνύει το δράμα και την αμφιθυμία αυτών των νέων ανθρώπων, που ένιωθαν πως λειτουργούσαν υπέρ ενός καλού σκοπού, στο όνομα του οποίου μπορούσαν να προβούν σε πράξεις μεγάλης βιαιότητας. Οχι, γιατί οι συνθήκες ήταν τόσο ακραίες που δεν επιδέχονται εκ των υστέρων κρίσεις ηθικιστικού τύπου χωρίς προσεχτική ανάλυση και αποτίμηση των κινήτρων αλλά και των συνεπειών της συμμετοχής στην αντίσταση στα δρώντα υποκείμενα. Αλλωστε, ο Λέβι ουδέποτε διεκδίκησε για τον εαυτό του τον τίτλο του αγίου. Οπως είχε πει στον Φίλιπ Ροθ σε μια συνέντευξη που του παραχώρησε λίγο πριν βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, διεκδικούσε «το δικαίωμα στην ασυνέπεια», αντιδρώντας στην τοτεμοποίησή του. Ο ίδιος ο Λουτσάτο καταδεικνύει έξοχα πως ο φόβος, η έλλειψη προετοιμασίας και η εγκληματική ανεπάρκεια, μπορούσαν κάλλιστα να συνοδεύονται από το θάρρος, την αποφασιστικότητα, τη δίψα για ελευθερία.

Ο Πρίμο Λέβι είχε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη στο Αουσβιτς. Ονειρευόταν πως είχε επιζήσει και πως επέστρεφε στο σπίτι του και μιλούσε στην οικογένειά του σχετικά με την εμπειρία του στα στρατόπεδα, αλλά κανείς δεν τον άκουγε. Μήπως τώρα σε αντίθεση με αυτό, «ακούμε» κάτι παραπάνω από αυτό που μας λέει; Γιατί πέρα από τις αναμφισβήτητες αρετές του βιβλίου, η θεμιτή κριτική σε ένα μύθο και η σχετικοποίηση του «καλού» δεν πρέπει να φτάνουν να καταργούν την αλήθεια.

* Ο κ. Κωστής Κορνέτης διδάσκει σύγχρονη ιστορία στο Κέντρο Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Πηγή : http://www.kathimerini.gr/766158/article/politismos/vivlio/to-asxhmo-mystiko-toy-primo-levi