Η Σταλινοχιτλερική Συμφωνία και οι παρενέργειες της

Στις αρχές τού 1939, οι δυτικές δημοκρατίες, θέλοντας να εμποδίσουν την έκρηξη του β' παγκοσμίου πολέμου, προσπάθησαν να επιτύχουν την σύναψη συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Οι σοβιετικοί όμως απέρριψαν τις δυτικές προτάσεις και αφού απεμάκρυναν τον υπουργό τους επί των εξωτερικών Λιτβίνωφ, επειδή ήταν Εβραίος και τον αντικατέστησαν με τον Μολότοφ, υπέγραψαν στις 23 Αυγούστου, το σύμφωνο με την χιτλερική Γερμανία.

Το επίσημο σύμφωνο συνοδευόταν και από ένα μυστικό πρωτόκολλο πού ρύθμιζε την διανομή της Πολωνίας, των Βαλτικών κρατών και τής Νοτιοανατολικής Ευρώπης μεταξύ χιτλερικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ.
Επτά ημέρες αργότερα, άρχιζε ό πόλεμος.

Ναζιστική Γερμανία

Ό Χίτλερ επετέθη εναντίον της Πολωνίας την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Ο Γερμανικός στρατός εφαρμόζοντας μια νέα τακτική, τον κεραυνοβόλο πόλεμο (Βlitzkrieg), που περιλάμβανε σαρωτικούς βομβαρδισμούς και ταχεία προέλαση τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων, αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε την Βαρσοβία και την μισή Πολωνία. Στις 17 Σεπτεμβρίου η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία από τα ανατολικά και κατέλαβε την υπόλοιπη μισή (σύμφωνα με πρωτόκολλο του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου). Μέχρι τις 6 Οκτωβρίου ολόκληρη η Πολωνία, παρά την πεισματική προσπάθεια του με απαρχαιωμένο εξοπλισμό Στρατού της, είχε καταληφθεί και διαμελισθεί.

Στις 9 Απριλίου 1940 οι Γερμανοί, για να εκμεταλλευθούν τα λιμάνια της, εισέβαλαν στη Νορβηγία και την κατέλαβαν χωρίς σημαντική αντίσταση, αφού οι Βρετανικές και Γαλλικές δυνάμεις που έκαναν επίσης απόβαση, αναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν μετά την κατάρρευση του μετώπου στην Γαλλία. Οι Νορβηγοί υπέγραψαν ανακωχή στις 9 Ιουνίου.

Μετά την εξασφάλιση της Νορβηγίας οι Γερμανοί στράφηκαν προς την Γαλλία και για να υπερκεράσουν την Γραμμή Μαζινό, σχεδίασαν έναν ελιγμό μέσω του Βελγίου, και επίθεση μέσω Λουξεμβούργου και δάσους των Αρδεννών (ελιγμός του Σεντάν). Στις 10 Μαΐου ξεκίνησε η εισβολή στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Στις 14 Μαΐου η Ολλανδία παραδόθηκε, και την ίδια στιγμή ξεκινούσε επίθεση μέσω των Αρδεννών προς τα μετόπισθεν των Βρετανικών και Γαλλικών γραμμών. Ως τις 26 Μαΐου οι Βρετανικές δυνάμεις είχαν εγκλωβιστεί στην Δουνκέρκη, από όπου κατορθώθηκε με επιτυχία να γίνει εκκένωση και να περάσουν στην Βρετανία 338.226 στρατιώτες. Στις 27 Μαΐου συνθηκολόγησε το Βέλγιο, στις 5 Ιουνίου ξεκίνησε νέα επίθεση των Γερμανών κατά της Γαλλίας. Η Γαλλία ζήτησε ανακωχή που υπογράφηκε στις 25 Ιουνίου. Η Βόρεια Γαλλία παραχωρούνταν στην Γερμανία, και στην Νότια δημιουργήθηκε το κράτος του Βισύ.

Στο μεταξύ η Ιταλία είχε πραγματοποιήσει το Σεπτέμβριο του 1940 αποτυχημένη επίθεση κατά των Βρετανικών δυνάμεων στην Αίγυπτο. Συνέχισε τις πολεμικές της δραστηριότητες με επίθεση κατά της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου 1940. Η Βρετανία πρόσφερε βοήθεια στην Ελλάδα, πράγμα που έφερε την αεροπορία της κοντά στις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας. Το Νοέμβριο η Ρουμανία και η Ουγγαρία συμμάχησαν με τον Άξονα και το ίδιο έκανε η Βουλγαρία τον Μάρτιο του 1941.

Η ιταλική επίθεση στην Ελλάδα είχε αποτύχει και ο ιταλικός στρατός είχε υποχωρήσει μέσα στο έδαφος της Αλβανίας μετά από την ελληνική αντεπίθεση. Ο Ελληνικός Στρατός, μάλιστα, είχε προχωρήσει μέχρι τις πόλεις της Αλβανίας Κορυτσά και Αργυρόκαστρο. Για να βοηθήσει την Ιταλία, ο Χίτλερ μέσω Βουλγαρίας επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941, και ταυτόχρονα κατά της Γιουγκοσλαβίας (όπου η φιλογερμανική κυβέρνηση είχε ανατραπεί). Η Γιουγκοσλαβία παραδόθηκε στις 14 Απριλίου, και στο μεταξύ, μέσω του εδάφους της, υπερφαλαγγίστηκε η γραμμή Μεταξά, η οποία με οχυρά όπως αυτό του Ρούπελ κράτησε τις αμυντικές θέσεις της χωρίς να διασπασθεί. Η 2η Μεραρχία Θωρακισμένων, με διοικητή τον Ρούντολφ Φάιελ (Rudolf Veiel), διεισδύει μέσω λίμνης Δοϊράνης, προελαύνει ταχύτατα μη συναντώντας αντίσταση (αφού η μοναδική ελληνική Μεραρχία που τελούσε σε εφεδρεία, η 19η, δεν έχει τα μέσα να τον σταματήσει) και καταλαμβάνει την Θεσσαλονίκη[1]. Ενώ το μέτωπο δεν είχε καταρρεύσει, στις 9 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη υπογράφεται συνθηκολόγηση, καθώς η γραμμή Μεταξά είναι πλέον περικυκλωμένη. Στην Ελλάδα συνέχισαν να μάχονται οι Βρετανικές δυνάμεις μέχρι τις 27 Μαΐου - κύρια θέλοντας να βρουν διέξοδο για να διαφύγουν. Η δραστηριότητα των Βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα έληξε με τη Μάχη της Κρήτης.


ΕΣΣΔ

Στις 17 Σεπτεμβρίου άρχισε και η σοβιετική επίθεση εναντίον τής Πολωνίας. Στις 28 Σεπτεμβρίου, οί δύο επιτιθέμενες Δυνάμεις, υπέγραψαν νέο σύμφωνο για την παραχώρηση τής Λιθουανίας στην ΕΣΣΔ, η οποία πρόσφερε σοβαρά οικονομικά ανταλλάγματα στήν Γερμανία.

Την 1η Δεκεμβρίου 1939, τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στήν Φινλανδία με την δικαιολογία ότι αυτή ή χώρα βρισκόταν κάτω άπό τήν επιρροή των δυτικών δημοκρατιών και γι' αυτό αποτελούσε κίνδυνο γιά τήν ΕΣΣΔ. Η αντίσταση που πρόβαλαν οι Φινλανδοί στους κομμουνιστές στην γραμμή Μανερχάϊμ στον ισθμό της Καρελίας ανάγκασε τον Στάλιν να τερματίσει τον πόλεμο λαμβάνοντας ορισμένα εδαφικά ανταλλάγματα με την Συνθήκη της Μόσχας στις 12 Μαρτίου.

Τον Ιούνιο τού 1940, ή ΕΣΣΔ εισέβαλε στά τρία Βαλτικά κράτη (Εσθονία, Λεττονία, Λιθουανία) και κατέλυσε τήν ανεξαρτησία τους.

Τον Νοέμβριο τού 1940, ο Μολότοφ, πήγε στο Βερολίνο και συμφώνησε με τον Χίτλερ για την διανομή τών Βαλκανίων. Η ΕΣΣΔ δέχθηκε να αφήσει τα Βαλκάνια στην Γερμανία παίρνοντας για αντάλλαγμα τις ρουμανικές επαρχίες της Βεσσαραβίας και της Βουκοβίνας και εξασφαλίζοντας την έξοδο της Βουλγαρίας στα Αιγαίο δια της προσαρτήσεως ελληνικών εδαφών.

Στις 13 Απριλίου 1941, το σοβιετογερμανικό σύμφωνο συμπληρώθηκε μέ την σύναψη τού συμφώνου μεταξύ ΕΣΣΔ και Ιαπωνίας πού επέτρεψε στην τελευταία, να αναλάβει επιθετική δράση στον Ειρηνικό.

Στην περίοδο αυτήν, ο διεθνής κομμουνισμός ακολουθούσε ανάλογη γραμμή. Ο σοβιετικός τύπος, οι ηγέτες της ΕΣΣΔ και ο ίδιος ό Στάλιν προσωπικά, κατάγγελλαν τις δυτικές δημοκρατίες σαν υπεύθυνες για τον πόλεμο και καλούσαν τούς κομμουνιστές όλου τού κόσμου να αγωνισθούν εναντίον τους. Αυτήν την γραμμή υιοθέτησε επίσημα και η Κομμουνιστική-Διεθνής μέ απόφαση της στις 7 Νοεμβρίου 1939.

"Έτσι το ΚΚ Γαλλίας έριξε τό σύνθημα «για ποιόν και γιατί να πολεμήσουμε» (pour qui? pour quoi?) και συνεργάσθηκε στενά μέ τούς χιτλερικούς. Παρόμοια τακτική ακολούθησαν και τό ΚΚ Αγγλίας,, τό ΚΚ Βουλγαρίας, τό ΚΚΕ κλπ.

Όταν ο Στάλιν διαπιστώνει ότι ο φασισμός δεν στρέφεται τόσο εναντίον της όσο εναντίον των δυτικών δημοκρατιών αρχίζει να βάζει μπρος το σχέδιο του. Σκέπτεται λοιπόν ότι έχει κάθε συμφέρον νά διευκολύνει και να υποκινήσει την εξαπόλυση ενός «ενδοκαπιταλιστικού» πολέμου. Αυτός δεν είναι δυνατόν παρά να εξασθένηση τον μη κομμουνιστικό κόσμο και να προώθησει τα διεθνιστικά του σχέδια.

Για να προκαλέσει την έκρηξη αυτού του ενδοκαπιταλιστικού πολέμου, ένας τρόπος υπάρχει :Η συμμαχία με τον φασισμό.
Έτσι, το 1939, συνάπτεται το σταλινοχιτλερικό σύμφωνο.

Έχουμε την συνεργασία του ναζιστικού και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, εναντίον των δυτικών δημοκρατιών. Η συνεργασία εξελίχθηκε σε πραγματική συμμαχία και είχε σαν αποτέλεσμα την έκρηξη τού β' παγκοσμίου πολέμου και την διανομή τής ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Στην περίοδο αυτήν, ο διεθνής κομμουνισμός, εφαρμόζοντας την γραμμή τής Μόσχας, υποστηρίζει παντού τον Άξονα. Καταγγέλλει τις δυτικές δημοκρατίες -ειδικά τους Άγγλους- σαν υπαίτιες για τον πόλεμο και υπονομεύει με όλα τα μέσα την άμυνα τους εναντίον τού Άξονα.

Έλα ντε όμως ο σύντροφος (κόμαραντ στα Γερμανικά και όπως αποκαλούσε ο ένας Ναζί τον άλλον, άλλη σύμπτωση με τον κομμουνισμό) Χίτλερ είχε άλλη γνώμη.

Όπως έγραψα η ΕΣΣΔ το 1939 διαπιστώνει ότι ο ναζισμός δεν στρέφεται τόσο εναντίον της, όσο εναντίον των «δυτικών καπιταλιστικών και αστικών δημοκρατιών». Ένας τέτοιος «ενδοκαπιταλιστικός» πόλεμος, εξυπηρετεί θαυμάσια τα σχέδια της για την εξάπλωση του διεθνισμού. Αποφασίζει λοιπόν να ενθαρρύνει τόν φασισμό στην εξαπόλυση του και συμμαχεί μαζί του με το γνωστό Σταλινοχιτλερικό σύμφωνο της 23ης Αυγούστου 1939.

Ο Στάλιν, ο «ενσαρκωτής του αντιφασιστικού πνεύματος των λαών», κάνει προπόσεις προς τιμήν του Χίτλερ, γιατί όπως λέει, «η εργατική τάξις της Γερμανίας αγαπά τον Φύρερ της». Και ενώ ως τότε, κατά την κομμουνιστική Προπαγάνδα φασισμός σήμαινε πόλεμος, τώρα τον πόλεμο τον ετοιμάζουν «οι Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές !

Μόλις κηρύσσεται ό πόλεμος, οι Γάλλοι κομουνίστες ρίχνουν το σύνθημα «πουρκουά; πουρκί; » (γιατί ; γιά ποιόν νά πολεμήσουμε πού διέλυσε τό δυτικό μέτωπο. Ό αρχηγός τους, ό Μ. Τορέζ, λιποτακτεί από τόν γαλλικό στρατό εν καιρώ πολέμου για να μη πολεμήσει τους συμμάχους της Μόσχας, και από τούς ραδιοσταθμούς πού εγκατέστησε το κόμμα του στην ναζιστική Γερμανία καλεί τούς Γάλλους να μην πολεμήσουν. Στην Αγγλία, τό Κ.Κ. καλεί τον λαό να σαμποτάρει την αεράμυνα και οργανώνει «αντιπολεμικά» συνέδρια. Η Γερμανία και ή ΕΣΣΔ διαμελίζουν μαζί την Πολωνία, και μετά από αυτό, εκδίδουν στις 20 Σεπτεμβρίου 1939 κοινή ανακοίνωση με την οποία κατηγορούν τις δυτικές Δημοκρατίες σαν υπεύθυνες για την συνέχιση του πολέμου ! Τις ίδιες κατηγορίες επαναλαμβάνει όλος ό κομμουνιστικός τύπος.

Το περιοδικό «Μπολσεβΐκ» (τεύχος 19 τού 1939) γράφει:

«Η αγγλική κυβέρνησις καταπνίγει με την βία κάθε διαμαρτυρία εναντίον τού άδικου κατακτητικού πολέμου. Τρομοκρατημένοι και κατάπληκτοι οι εργαζόμενοι της Αγγλίας και της Γαλλίας ρωτούν «Για τίνος τό συμφέρον πρέπει νά πάμε στά χαρακώματα ;»

Ο ίδιος ο Στάλιν σε συνέντευξη του προς την «Πράβντα», στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 δηλώνει:

«Δεν επετέθη ή Γερμανία εναντίον της Αγγλίας και της Γαλλίας αλλά αυτές εναντίον της Γερμανίας».

Τήν ίδια φιλοφασιστική τακτική ακολούθησε όπως είναι γνωστό και το Κ.Κ.Ε., πού ετάχθη εναντίον τού «"Οχι» της 28ης ' Οκτωβρίου 1940.

Το 1941 όμως, τα πράγματα αλλάζουν για άλλη μία φορά. Η Γερμανία του Χίτλερ επιτίθεται κατά της ΕΣΣΔ του Στάλιν. Η κομμουνιστική Προπαγάνδα ξαναβαφτίζει τους «ιμπεριαλιστές» σε «δημοκρατικές δυνάμεις» και σε «συμμάχους» και ξαναρρίχνει το σύνθημα των «αντιφασιστικών μετώπων»