Ο εξορισθείς ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ-ΕΑΜίτης Δ.Ραυτόπουλος:Η Αριστερά θέλει να αλλάξει όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της(είχαν "δίκιο"oι Ταγματασφαλίτες ;)

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Στον 85χρονο σήμερα Δημήτρη Ραυτόπουλο, διακεκριμένο κριτικό και θεωρητικό της λογοτεχνίας, θα απονείμει φέτος το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου», η Εταιρεία Συγγραφέων. Ο Δ. Ραυτόπουλος υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της «Επιθεώρησης Τέχνης», μετέχοντας συγχρόνως στη συντακτική της επιτροπή (1954-1967). Για την ιστορία αυτού του περιοδικού της Αριστεράς για την Τέχνη, στις σελίδες του οποίου φιλοξενήθηκαν τόσο οι υπογραφές όλης σχεδόν της διανόησης της εποχής όσο και ζυμώθηκαν ιδέες και σκέψεις ή είδαν το φως οι πιο προχωρημένες απόψεις και ακραίες αντιπαραθέσεις, ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο «Αναθεώρηση Τέχνης. Η Επιθεώρηση Τέχνης και οι άνθρωποί της» (2006, εκδ. Σοκόλη). Για το προηγούμενο απ αυτό βιβλίο του, «Αρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος», ο Ραυτόπουλος τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής. Ο Δ. Ραυτόπουλος, ενταγμένος στην Αριστερά, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, τραυματίστηκε βαριά στα Δεκεμβριανά, έζησε διώξεις και εξορίες. Κατά τη διάρκεια της Χούντας παρέμεινε αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Ως δημοσιογράφος εργάστηκε σε αρκετές εφημερίδες. Η τελετή της βράβευσής του, με συμβολικό έπαθλο γλυπτό φιλοτεχνημένο από τον Θόδωρο, θα γίνει στο Public της Πλατείας Συντάγματος, στις 10 Μαρτίου, 7.30 μ.μ., όπου η Εταιρεία Συγγραφέων θα παρουσιάσει το Ημερολόγιό της για το 2009 και θα ανακοινώσει τα νέα μέλη της.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22808&subid=2&pubid=2568779

ΤΙ ΔΗΛΩΣΕ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Δ. Ραυτόπουλος:
Η Αριστερά θέλει να αλλάξει όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της

Ενας από τους τελευταίους σημαντικούς κριτικούς της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας μιλάει για την πρόσφατη συλλογή δοκιμίων του με θέμα τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του, για την Αριστερά, τη βία, την κριτική και τον δυτικό πολιτισμό

Η λογοτεχνία μπορεί να διαβάσει καλύτερα τον Εμφύλιο γιατί βλέπει τα ανθρώπινα δράματα, τις συνειδήσεις και τις συμπεριφορές, θα πει ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ένας από τους τελευταίους μεγάλους κριτικούς της μεταπολεμικής λογοτεχνίας μας. Εχοντας βιώσει τις ψυχοφθόρες ιδεολογικές συγκρούσεις στον χώρο του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης», ο Δημήτρης Ραυτόπουλος κρίνει αυστηρά την Αριστερά λέγοντας ότι ακόμη και σήμερα παραμένει ένα κλειστό σύστημα, «θέλει να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να αλλάξει η ίδια».

Προσφάτως κυκλοφόρησε η συλλογή δοκιμίων του με τίτλο Εμφύλιος και λογοτεχνία (Εκδόσεις Πατάκη) που αναφέρονται στην εμπειρία του Εμφυλίου και των συνεπειών του. Κρίνονται έργα που βρίσκονται στον ανθρωπολογικό ορίζοντα του Εμφυλίου όπως εκφράζονται στη λογοτεχνία του Στρατή Τσίρκα, του Δημήτρη Χατζή, του Αρη Αλεξάνδρου, του Αντρέα Φραγκιά αλλά και νεότερων: του Θανάση Βαλτινού, της Ρέας Γαλανάκη, του Μισέλ Φάις κ.ά.

Γιατί επιλέξατε να μελετήσετε τη λογοτεχνική έκφραση του Εμφυλίου;
«Πρώτον, επειδή θεωρώ ότι ο Εμφύλιος είναι η σπορά και η φύτρα των δεκαετιών παρακμής, όχι μόνο πολιτικής βέβαια: γενικευμένη ανομία, θεσμική - εξωθεσμική βία, κιβδηλία, ψέμα, αρπακτικότητα, έξαρση του αντικοινωνικού εγωισμού κτλ. Δεύτερον, γιατί βλέπω στον Εμφύλιο γενικά τον θρίαμβο του θανάτου, την άρνηση του πολιτισμού με την αποχαλίνωση των ενστίκτων της καταστροφής και της κακουργίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο εμφύλιος είναι ολοκληρωτικός πόλεμος. Δεν έχει μέτωπο, δεν έχει "δίκιο", έστω και τυπικό, δεν αναγνωρίζει ουδετερότητα, ούτε βέβαια κριτική. Περνάει μέσα από κάθε ανθρώπινη κοινότητα και σχέση. Τρίτον, πιστεύω ότι η στρατηγική του Εμφυλίου ως κοινωνική επανάσταση είναι ο θάνατος της επανάστασης. Η σταλινική Γ' Διεθνής θέλησε την επανάσταση ως γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο. Στρατιωτικοποίησε λοιπόν τα κινήματα, επέβαλε την υποταγή στην κομματική εξουσία, την εγκεφαλική ισοπέδωση και τον εγκιβωτισμό των συνειδήσεων. Τα "μέσα" δεν παραμέρισαν απλώς τον σκοπό, αλλά τον υποκατέστησαν. Δεν υπάρχει πια σκοπός, αυτός επαναπατρίστηκε στην ουτοπία».

Λέτε κάπου ότι η λογοτεχνία είναι η μόνη που μπορεί να διαβάσει σωστά την Ιστορία. Αυτό όμως δεν είναι έργο των ιστορικών;
«Οι ιστορικοί διαβάζουν τον Εμφύλιο σε διάφορα επίπεδα. Το ανθρώπινο πεδίο δεν ενδιαφέρει τον ιστορικό. Παράδειγμα, στη δίτομη Ιστορία του Εμφυλίου του καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη δεν υπάρχει τίποτε σχετικό. Τίποτε που να αφορά την ανθρώπινη κατάσταση, τα δράματα, τις συγκρούσεις, τις ενοχές - όλο δηλαδή το εσωτερικό χάος που δημιουργεί ο Εμφύλιος. Αυτό μόνον η λογοτεχνία μπορεί να το κάνει. Γιατί χωρίς αυτήν η καταγραφή των γεγονότων είναι ελλιπής και λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ακόμη και όταν ο Μαργαρίτης ασχολείται με έναν λογοτέχνη, τον Θανάση Βαλτινό, το κάνει για να τα βάλει μαζί του επειδή δεν συμφωνεί με τη δική του άποψη για τον Εμφύλιο».

Τον Βαλτινό η Αριστερά τον είχε επικρίνει για τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε τον Εμφύλιο στο μυθιστόρημά του «Ορθοκωστά»...
«Η Ορθοκωστά είναι σπουδαίο έργο, τόσο για τη λογοτεχνία όσο και για την εξέλιξη της σύγχρονης συνείδησης. Ο Βαλτινός συνδέει τις γενιές του Εμφυλίου με τις επόμενες. Αν διαβάσουμε την Ορθοκωστά πρώτα και μετά την Κάθοδο των εννιά, θα καταλάβουμε καλύτερα το δεύτερο. Θα καταλάβουμε γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι, οι αντάρτες που κατεβαίνουν προς τη θάλασσα, είναι απομονωμένοι. Γιατί ο λαός τούς αποπέμπει, τους κλείνει τις πόρτες. Πρέπει να τελειώσουν κάποτε τα ψέματα, να πούμε όλη την αλήθεια. Η Αριστερά για να είναι Αριστερά πρέπει να ξεκινήσει από την αλήθεια, δεν μπορεί να παραμένει στους μύθους της, στις κλειστές και απαραβίαστες απόψεις της».

Η Αριστερά σήμερα έχει απελευθερωθεί από το ιδεολογικό εργαλείο της;
«Μπορεί να έχει αποστασιοποιηθεί από την κλασική μαρξιστική προοπτική και στρατηγική, αλλά δεν έχει απελευθερωθεί κατά τα υπόλοιπα, δηλαδή πνευματικά. Υπάρχουν θέματα που η Αριστερά αρνείται να συζητήσει. Και κατασκευάζει εχθρούς σε όσους λένε κάτι άλλο. Ακόμη και σήμερα η αριστερή κριτική είναι δεσμευμένη στον αυτοματισμό που δημιούργησε η αριστερή ιδεολογία. Δεν ψάχνει, δεν συζητεί. Η Αριστερά παραμένει ένα σύστημα κλειστό. Η παράταξη που θέλει να αλλάξει τα πάντα δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό της. Να προσαρμοστεί στον καιρό της. Ακόμη και οι ταγματασφαλίτες κάποτε απολογούνται. Και τίθεται το ερώτημα: ποιος τους βοήθησε να γίνουν ταγματασφαλίτες; Μήπως η μονοπώληση της Αντίστασης από τους εαμικούς έστειλε κάποιους φτωχούς στα Τάγματα Ασφαλείας;».

Γράφετε για τη «δημοκρατικότητα» της βίας. Τι σημαίνει;
«Είναι ένα σχήμα λόγου. Θέλω να τονίσω ότι η βία υπάρχει παντού, είναι ίσως η μοίρα του ανθρώπου. Στον Εμφύλιο είναι η γενίκευσή της και η αποθέωσή της. Πολλοί προσπαθούν και σήμερα να υπάρξει. Να φθάσουμε σε εμφύλια βία το αποκλείω. Αλλά κάποιας μορφής εμφυλιοπολεμική βία βλέπω να καλλιεργείται και να καλύπτεται πολιτικά».

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=493698

(Aυτά καρα-ΜΑΛΑΚΕΣ μόνο από το ΔΑΙΔΑΛΟ θα τα μαθαίνετε ............)

Στον 85χρονο σήμερα Δημήτρη Ραυτόπουλο, διακεκριμένο κριτικό και θεωρητικό της λογοτεχνίας, θα απονείμει φέτος το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου», η Εταιρεία Συγγραφέων.

ρε πουστη μου ΤΙ παραξενα βραβεια ειναι αυτα για να αυτοαποκαλουνται καποια ψωνια ...διανοουμενοι!!!

τι λετε ρε σεις

να καθιερωσουμε και εμεις εδω ενα βραβειο ΤΑΥΓΕΤΗ;

Οποτε θα βγαινει ο ολντι πχ και θα λεει <<ξερετε ειμαι διανοουμενος διοτι πηρα το βραβειο <<ΤΑΥΓΕΤΗ>>το 2013!!>. Ετσι θα γεμισει το φορουμ απο διανοουμενους που ας πουμε την αληθεια θα ειμαστε πιο σοβαροι απο ολα αυτα τα κουμασια της αριστερας

παντως λεει και σωστα πραγματα σπανιο για εναν αριστερο