Η δράσις του 845 Γερμανο-Αραβικού Τάγματος Πεζικού στην Ελλάδα

http://www.axishistory.com/index.php?id=5804

Deutsche-Arabische Bataillon Nr 845 was formed May 1943 at the Döllersheim training camp near Linz, Austria, and included men from the Deutsche-Arabische Lehr Abteilung that had not been sent to North Africa.
Nov 1943 it was sent to the Pelopenesus region in Greece where it was attached to 41. Festungs-Division and was used against the Greece ELAS partisans with good results.
Oct 1944 it was withdrawn from Greece into Yugoslavia, Early 1945 it was strengthened by the addition of Arabs from a battalion of Arab volunteers that was disbanded before it was fully formed.
It ended the war near Zagreb, attached to 104. Jäger-Division.


Arab soldier in Greece late 1943, note "Legion Freies Arabien" sleeve shield


Arab soldiers in Greece late 1943

Reference material on this unit
N. Hidayat - Brigade Arab Hitler (Jakarta: Nilia Pustaka, 2009)
Antonio J Munoz - Lions of the desert
Antonio J. Munoz - The East came West: Muslim, Hindu and Buddhist Volunteers in the German Armed Forces 1941-1945

http://viotiastory.blogspot.com/2008/03/1941-1944.html

Αραβες μισθοφόροι των Ναζί στην Ελλάδα
κατά τη διάρκεια της Κατοχής 1941-1944

Η περίπτωση της Καλοσκοπής Φωκίδας όπως την διηγείται ο Τάκης Λάππας

Οταν προμηθεύτηκα το βιβλίο του Τάκη Λάππα «Ματοβαμμένες Δάφνες της Ρούμελης. Αγώνες-Θυσίες 1941-1944» ο σκοπός μου ήταν να δω πως ο μεγάλος Βοιωτός λογοτέχνης, λαογράφος και αφηγητής διαπραγματεύεται το θέμα του εμπρησμού της Δομβραίνας της Θίσβης και των Χωστίων με το οποίο ασχολήθηκα σε αυτό το σημείωμα Η καταστροφή της Δομβραίνας, της Θίσβης και των Χωστίων. Αύγουστος του 1943 . Φυσικά, διάβασα ολόκληρο το βιβλίο και για την μεν πυρπόληση των χωριών στη νότια Βοιωτία, όπως έχω υποσχεθεί, θα επανέλθω.
Σήμερα όμως θα θίξουμε ένα θέμα ταμπού στην ελληνική ιστοριογραφία, με οδηγό την πένα του Τάκη Λάππα, ένα θέμα σοκαριστικό και γι’ αυτό δημοσιογραφικά πολύ ενδιαφέρον.
Η τεκμηρίωση των όσων θα αναφερθούν είναι προβληματική καθώς η μόνη πηγή που έχω στην κατοχή μου είναι το βιβλίο του Λάππα –άρα δεν διασταυρώνεται η πληροφορία. Από την άλλη ο Τάκης Λάππας παραμένει στα μάτια μου σχεδόν απόλυτα έγκυρος στον πυρήνα των διηγήσεών του, πόσο μάλλον που επικαλείται επιτόπια έρευνα και συλλογή στοιχείων και προσωπικών συνεντεύξεων. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι υπήρχε ή υπάρχει λόγος να ειπωθεί ψεύτικα μια τόσο τραγική και σκληρή ιστορία: Η Ιστορία των Αράβων που είχαν μαζί τους οι ναζί στην Ελλάδα και η συμμετοχή τους στα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.

Γράφει ο Τάκης Λάππας με το γλαφυρό του ύφος:
Λαμπρή του 1944. Την αυγή της δεύτερης μέρας της Πασχαλιάς ακούστηκαν στα ξέμακρα της Κουκουβίστας ντουφεκιές. Σαν βγήκαν μερικοί χωριανοί στο ξάγναντο, είδανε ν’ ανηφορίζει στον τόπο τους τεράστια φάλαγγα. Αντάρτικη ομάδα που έτυχε στο δρόμο τους, προσπάθησε ν’ανακόψει τον εχθρό για λίγο, ως να προκάνουν οι Ελληνες να ξεμακρύνουν από τα σπίτια τους. Και μέσα στο χωρίο ακούγονταν τρομαγμένα ξεφωνητά: «Γερμανοί έρχονται! Γερμανοί! Φύγετε!».

Αλαφιασμένοι οι Κουκουβιστιανοί, αρπάζανε στα γρήγορα ένα μπόγο με ρουχισμό και παίρνανε την ανηφόρα κατά το βουνό να βρουν καταφυγή. Από τους εννιακόσιους μείναμεν στο χωριό καμιά διακοσιαριά γέροι, γριές κι ανήμποροι. Το ντουφεκίδι δεν βάσταξε για πολύ. Ανήμποροι οι αντάρτες να κρατήσουν άλλο τη φάλαγγα αποτραβήχτηκαν στα ψηλώματα. Ετσι ανεμπόδιστοι οι Ναζί πατούσαν την Κουκουβίστα. Ηταν η ώρα 10 το πρωί στις 17 του Απρίλη στα 1944.

Η φάλαγγα είχε ξεκινήσει χαράματα απ' τα Καστέλλια. Στο δρόμο τους οι Γερμανοί καίγανε όποιο ξωκκλήσι και τσο­πάνικη καλύβα συντυχαίνανε. Για πρώτη φορά τόσο μεγάλη και παράξενη φάλαγγα πατούσε τούτο το χωριό. Ζύγωναν τους δυο χιλιάδεs στρα­τιώτες αρματωμένοι καλά, κι' είχαν μαζί τους τέσσερα ορει­βατικά κανόνια, δέκα μεγάλους όλμουs, χώρια τα μυδράλλια και τα πολυβόλα. Ξωπίσω τους μπόλικα ξεφόρτωτα ζωντανά.

Εντύπωση όμωs κάνανε οι στρατιώτες. Γιατί στη φάλαγγα δεν ήταν μονάχα Γερμανοί. Ήταν μαζεμένεs όλεs οι φυλές του κόσμου. Τι ήθελεs και δεν έβλεπεs. Μ' όλο που ήταν όλοι τους ντυμένοι τη γερμανική στολή, τα πρόσωπα και το χρώμα τους φανέρωναν άλλη φύτρα! Καθώs ήταν ομάδεs ξεχωριστέs, ακούγονταν αλλιώτικη γλώσσα. Η μια ομάδα δεν μπορούσε να συνεννοηθή με την άλλη παρά με νοήματα. Οί Γερμανοί ήταν καμιά πεντακοσα­ριά και λίγοι μαυροπουκάμισοι φασίστεs που κάνανε τον άγωγιάτη στα ξεφόρτωτα μουλάρια. Τα μπουλούκια, κοντά χίλιοι, ήταν Ρουμάνοι, Σλοβάκοι, Κροάτεs, Βούλγαροι και κιτρινόχρωμοι Τάταροι. Ολοι μισθοφόροι. Και τη φάλαγγα έκλεινε ένας λόχοs από τρακόσουs παράξενουs ανθρώπους.

Τούτοι ήταν που ήταν. Σαν τους έβλεπε «γαϊδούρα απόρριχνε», όπως μου είπε κάποιος ντόπιος. Ήταν' Αραπάδες μέ χαρα­γμένα τα μάγουλά τους απ' τα γεννοφάσκια τους. Απ' τη μύτη καί τ' άφτιά τους κρέμονταν χαλκάδες σαν σκουλαρίκια. Τα μεγάλα και παχεια χείλια τους αφήνανε να φαίνονται δυο σειρές από κάτασπρα δόντια, που τους κάνανε άκόμα πιο πολύ φριχτούς κι' άποκρουστικούς: Ολοι τους μια κοψιά, μέ σφιχτοδεμένα όμως κορμιά. Αυτός ήταν ό περίφημος λόχος των Μαροκινών. Κεφαλή τους ό Γάλλος λοχαγός Άντρέ Ρουέν, απ' την Αλσανία.

Λίγος καιρός ήταν που φέρανε το λόχο αυτό απ' το γαλλι­κό Μαρόκο στην Ελλάδα και τον κρατούσανε στη Γραβιά. Τον είχαν πάντα μακριά απ' τους άλλους μισθοφόρους και καμιά σχέση. Κρασί κι όλα τα πιοτά τους απαγορεύανε να πίνουν κι η τιμωρία τους θάνατος! Κάποιος που παράκουσε το πλήρωσε μέ τη ζωή του. Τον ντουφεκίσανε μπροστά στο λόχο. Δεν τους άφήνανε να πίνουν, γιατί σαν μεθούσανε γί­νονταν έξη τους. Το οινόπνευμα ενεργούσε πάνω τους αφρο­δίσια και παθαίνανε πριαπισμό. Μανιασμένοι ρίχνονταν να βιάσουν άντρα, γυναίκα, γέρους, παιδόπουλα, Ο,τι ζωντα­νό βρισκόταν μπροστά τους... Κοντολογίς ήταν άνήμερα μαύρα θεριά που απ' τη ζούγκλα της Αφρικης, οι Ναζί τους κουβάλησαν να σπαράξουν και σκλαβωμένους άσπρους!..

Η φάλαγγα, άλλη δουλειά δεν είχε παρά να αφανήσει σύσπιτο το ανταρτοχώρι αυτό. Την πληροφορία τούτη έδωσε ένας Ελληνας που αξίζει να αναφέρω τ' όνομά του. Μήτσος Ήλ. Σταθόπουλος, απ' τα Καστέλλια. Hξερε γερμανικά κι αφού απόχτησε την εμπιστοσύνη των Ναζί έκλεβε πληροφο­ρίες καί διαταγές... τα πρόδινε στους "Ελληνες πατριώτες καί τους ειδοποιούσε. Πρόσφερε τόσες και τόσες υπηρεσίες στην Πατρίδα του! Στο τέλος τον ανακαλύψανε οί Γερμανοί και τον ντουφεκίσανε.

Χωρίς άργητα ή φάλαγγα άρχισε τη δουλειά της. Σφιχτο­ζώσανε το χωριό από παντού καί πέσανε στην αρπαγή. Οί μισθοφόροι, εξόν άπ' τους μαύρους, ήταν οι πιο καλοί στο κούρσεμα. Οί μαύροι μείνανε άκόμα παράμερα. Δεν ήρθε η ώρα τους ... Τα κλεψίμια τα κουβαλούσανε στην πλατεία, που τους πρόσμεναν οί άφέντες τους. Αφού ξεδιαλέγανε, ό,τι θέλανε και τα φορτώνανε οί 'Ιταλοί στα μουλάρια, τα υπόλοι­πα, μικρότερης αξίας, τα χαρίζανε στους μισθοφόρους.

Σαν ξεγυμνώσαν τα σπίτια, ύστερα βάλθηκαν να σκάβουν και να ξεχώνουν απο λάκκους τα πράµατα που οι χωριάτες είχαν κρυµµένα. Τούτη τή φορα τίποτα δε γλύτωσε. Μπήκανε ακόµα και στήν έκκλησιά κι αρπάξανε τα ιερά σκεύη, τα µεταξωτά άµφια, το αργυροδεµένο Ευαγγέλιο και πιστολίζανε τις αγιωτικές εικόνες. Αδυναµία δείξανε στήν εικόνα της Πα­ναγιάς και σ' όλες τις αγίες. Πάνω τους ζωγραφήσανε πρόχειρα διαφορες αισχρότητες. Μερικοι για να γελάσουν, µασκαρευτήκανε τα άµφια και γύριζαν µέσα στο χωριό. Οι µισθοφόροι κείνη τή µέρα ξεπέρασαν στην τέχνη της αρπαγής τους αφέν­τες τους Ναζί.

Το σούρουπο άρχισε ν' αργοπέφτει τυλίγοντας το πολυ­κουρσεµένο χωριό. Οι Γερµανοι µε τους µισθοφόρους τους χαί­ρονταν το κούρσος τoυs. Με το ξεγύµνωµα της Κουκουβί­στας τελείωσε ή πρώτη πραξη της τραγωδίας της. Τώρα, στή δεύτερη πραξη, οι ώς τώρα θεατες θα γίνονταν πρωταγωνι­στές!

Ολο το διάστηµα της αρπαγής, οι Μαροκινοί από µα­κριά παρακολοθούσαν. Τώρα έφτασε ή ωρα να παίξουν κι' αύτοί το ρόλο τους. Οι αφέντες τους τούς φυλάγανε για τήν πρεπούµενη στιγµή. Κι' εφτασε! Οι Γερµανοί δώσανε το λεύ­τερο στους µαύρους να ψάχνουν τα σπίτια κι όπου βρίσκουν κρασί να πίνουν όσο θέλουν. Σύγχρονα τους αφήσανε να καταλάβουν πώς οι γυναίκες του χωριού θα ήταν στη διά­θεσή τους. Αλλο που δε θέλανε οι διψασµένοι από πιοτό και σάρκα κτηνάνθρωποι της Αφρικής.

Με παράξενα ξεφωνητά, άναρθρες κραυγές, χάχανα, ξεχύ­νονται στις γειτονιές του χωριού ψάχνοντας πρώτα για κρα­σί. Οπου συντυχαίνουν βαρέλι, µε πιστολιές ανοίγουν τρύ­πες. Οπως κρουναλιαζει από το βαρέλι το κρασί, βάζουν το στόµα του και πίνουν, πίνουν! Γύρω από ένα βαρέλι, δέκα δεκαπέντε µαύροι, κολληµένοι στο βαρέλι, µε λαχτάρα καταπίνοvν το κρασι που ξεπετιέται απ' τις τρύπες. ' Αφού πιουν κάµποσο, κοιλιωνται µεθυσµένοι. Τη θέση τους παίρνοvν άλλοι αραπαδες που διψασµένοι καρτερούσανε να κολλήσουν το στόµα τους στις τρυπιµένες δούγες τού βαρελιού.

Πού να τους προκανουν οι κάνουλες των βαρελιών... Σ' όλα τα κα­τώγια που υπάρχοvν κρασοβάρελα, γίνεται αύτό. Μοιαζουν µε κουτάβια που πέφτουν πάνω στή µάνα τους σκύλα να βυζάξουν! Και µερικοι φιλότιµοι, που γιόµισαν το στοµαχι τους κρασί, στο µεθύσι τους θυµήθηκαν και το λοχαγό! Βρί­σκουν το δισκοπότηρο, το γεµίζουν κρασί, και το φέρνουν τρεκλίζοντας και χαχανίζοντας να πιεί κι' o Γάλλος λοχαγός , Αντρέ Poυέv! ...

Πολλες ώρες δεν κράτησε τούτο το ξεφάντωμα. Απ' το πολύ κρασί, όλοι οι Μαροκινοί είναι μεθυσμένοι. Αν όμως το κρασί τους έσβησε τη δίψα του πιοτού, τους άναψε τον πό­θο της σάρκας. Έπρεπε τώρα κι' απ’αυτή να ξεδιψάσουν.

ΑγριόΘηροι, μ' άφρισμένα χείλια ξαπολιώνται και χυμάνε μέσα στα σπίτια, αποζητώντας ανθρώπινη σάρκα. Στ' αντίκρυσμά τους οι χωριάτες τρομαγμένοι πηδάνε απ' τα παρά­θυρα να γλυτώσοvν. Το σκοτάδι γεμίζει από γυναικεία στριγγλίσματα, κλάματα, σπαραχτικά ξεφωνητά κι' απ' το δια­βολικό γέλιο και τα ουρλιάσματα των μαύρων. Μια οργια­στική άλλα και τραγική νύχτα. Ζήτημα, αν στου πολέμου τη θύελλα, δοκίμασε ενα τέτοιο αλλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης.

Όσες απ' τις γυναίκες, νιες, γριές, δεν προκάνοvν να φύ­γovv, με ρόπαλα, με τα δόντια και νύχια, παλεύουν να γλυ­τώσοvν το βιασμό.' Αρκετές τα καταφέρνουν. 'Άλλες όμως, λαβωμένες, λιπόθυμες, ξεψυχισμένες, αφήνονται στα χέρια των Μαροκινών. Βιάζονται απανωτά. Κορίτσια ξεπαρθενεύουνται, μεσόκοπες και τρεμογόνατες γριες βιάζονται, ακόμα και γέροι παραφύση!... Με σκισμένα ρούχα, ξεσκισμένες σάρκες, μ' ανείπωτα μαρτύρια στο κορμί, αφού τα χορτάσοvν οι ύαινες της Αφρικής, παρατάνε τα θύματά τους; Μέσα σε λίμνη από αίμα ...

Η αμόλευτη ηθική της χώρας μας, που τόσο αγνή βαστά­χτηκε απ' τις Έλληνίδες, με κάνει να μην αναφέρω ονόματα συγκεκριμένα αν κι εχω. Τους φτάνει το άθελο και μαρτυρικό ντρόπιασμά τους! Aς μείνουν ανώνυμες στην ιστορία της Κατοχής οι ηρωίδες αυτέs. Το στεφάνι της «ομολογήτριας» για πάντα θα τις συντροφεύει.

Δεν μπορώ όμως να κρύψω και μερικά περιστατικά. Τα ανθρωπόμορφα θεριά μπαίνοvν στο σπίτι της Χ. Κ. που τη βρίσκουν λεχώνα να βυζαίνει το βρέφος. Άρπάζουν το βυζα­σταρουδι και το πετάνε στην αυλή. Υστερα ρίχνονται να τη βιάσουν. Της ξεσκίζοvν τα ρούχα, της ματώνοvν το κορμί, μα κείνη αντιστέκεται ηρωϊκά. Ενα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι την παραδίνει στα χέρια τους, λιπόθυμη. Σ' αλλο σπι­τικό, βρίσκουν στο παραγώνι να κοίτεται ή κουτση και τυφλή ογδοντάχρονη Β. 'Αχ. Της ρίχνονται. Με χοντρο δαυλί ή γρια χτυπάει στο κεφάλι δυνατά κάποιον άπ' αυτούς· τουτο άγριευει τους συντρόφουs του. Τη βιάζουν µ' ανείπωτα µαρτύρια. Υστερα, αρπάζουν αναμµένα δαυλια καί της τα χώνουν στιs µασχάλεs, στο στήθος και στο γεννητικό τηs οργα­νο. Υστερα τη σκοτώνουν.

Άλλού πάλι ό σαρανταπεντάρηs Θ. Μ. παλεύει να υπερασπιστή κάτι γυναίκες. Τον σκοτώ­νουν κι ύστερα ασελγούν στο κουφάρι του. Το ίδιο και το Θ. Τ 60. Σε κάποιο φτωχοκάλυβο ανήµποροs βρίσκεται στο στρω­µα έβδοµηνταχρονίτηs γέροντας. Ούτε τα χρόνια ούτε ή κατάστασή του εµποδίζουν τους άραπάδεs άπανωτα να άσελ­γήσουν ...

Η αφροδίσια µανία των Μαροκινών δεν περιορίζεται στουs άνθρώπουs. Ό πριαπισµοs τους σπρώχνει άκόµα καί στην κτηνοβασία. Ανάµεσα στα πλιάτσικα που εχουν συνάξει στο πλάτωµα του χωριου, είναι καί µια γαϊδούρα. Οι Ναζί τη χαρίζουν στουs µαύροvs να ξεσπάσουν τη σαρκική τους µανία. Με µια συµφωνία. Ή κτηνοβασία να γίνει µπροστα σ' όλοvs. Οί µεθυσµένοι κτηνάνθρωποι δέχονται. Πολλοί Γερ­µανοί συνάζονται να παρακολουθήσουν το σεξουαλικό αυτό θέαµα.

Οι µαύροι φέρνουν τη γαϊδούρα ανάµεσα στουs συγκεν­τρωµένοvs αφέντεs τους, να ξεπληρώσουν τη σαρκική τους υπόσχεση. Ενας άπ' τους Μαροκινούς κρατάει το ζωντανο άπ' το χαλινάρι, άλλοs σηκώνει καί βαστάει την ουρα για να εύκολύνει τον επιβήτορα, ενω ό τρίτοs κάνει χρέη γαϊδάρου! ... Ολοτρίγυρα οί Ναζί διασκεδάζουν χαχανίζονταs και χειρο­κροτάνε το άπίθανο αυτό σύµπλεγµα! ... Γελάνε, ενώ θάπρε­πε να κρύβουν το πρόσωπό τους άπο ντροπή για τους συν­τρόφουs τους στον πόλεµο! Το µαρτύριο του ζωντανου δεν τελειώνει µε το έναν. Κρατάει κάµποσο. Γιατί αρκετοί µαύροι παίρνουν τη θέση του γαϊδάρου ... Κι' ολόγυρα οι θεατές Ουννοι, µε ξεφωνητά τους ξεθαρρεύουν!... Στην πολύτο­µη µαύρη ίστορία των Γερµανών που αφήσανε για τούτο τον πόλεµο, οι σελίδεs τoυs για την Καλοσκοπή θα είναι οι διαλεχτότερεs!

Αργά, υστερα απ' το µεσονύχτι, περίπολα απ' τους άλλους µισθοφόρους γυρόφερναν τις γειτονιές του χωριού καί περιµάζευαν τους αραπάδες. Οι πιο πολλοί πεσµένοι µέσα στα σοκκάκια αναίσθητοι απ' το µεθύσι. Παράξενη σιωπή γεµίζει τη νύχτα, λεs και τίποτα δε γίνηκε. Ανάρια και που από κάποιο σπίτι ακούγεται γυναικείο κλάµα ή βαρύς αναστεναγμός απ’ τα βάθη της πονόδαρτης ψυχής της. Δερνο­κοπιώνται για το στανικό ντρόπιασμά τους, το ανάκουστο πάθημά τους ... Η δεύτερη πράξη απ' το δράμα της Καλοσκοπήs έκλεισε με τα αιματοστάλαχτα όργια και την κτηνοβασία των Μα­ροκινών τη νύχτα της 17 προs τις 18 του Απρίλη 1944.
Τα ξημερώματα θ' άρχιζε η τρίτη πράξη...


Και συνεχίζει ο Τάκης Λάππας περιγράφοντας την πλήρη καταστροφή του χωριού από τους ναζί. Νομίζω ότι η μαρτυρία είναι συγκλονιστική και δεν υπάρχουν πολλά να προστεθούν.
Μόνο να σημειώσω ότι κάθε πληροφορία ή μαρτυρία στο θέμα της έλευσης Αράβων μισθοφόρων που πολέμησαν μαζί με τους Ναζί στη σκλαβωμένη Ελλάδα το '41-'44 μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη. Το ίδιο και κάθε αντίρρηση αναγνώστη ή γραπτή πηγή που να τεκμηριώνει παρουσία και συμμετοχή Αράβων στρατιωτών κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα.
Επιπλέον να γράψω ότι στη Βοιωτία έχω ακούσει από γεροντότερους για "μαύρους" ναζί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία καθώς μου φαινόταν απίστευτο οι Αριοι Ναζί να επιστρατεύουν Αραβες σημίτες.
Τέλος δυο πραγματολογικά στοιχεία.
Το χωριό Καλοσκοπή όπου συνέβησαν τα γεγονότα βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα στις πλαγιές της Γκιώνας. Παλαιότερα ονομαζόταν Κουκουβίστα -όνομα με σλαβική πιθανότατα προέλευση και ετυμολογία.
Ο Τάκης Λάππας είναι ο σημαντικότερος Λιβαδείτης λόγιος του 20ού αιώνα. Λογοτέχνης, μάστορας της δημοτικής γλώσσας και αφηγητής τιμήθηκε με πολλά βραβεία ενώ το όνομά του φέρει οδός στη Λιβαδειά. Ως ιστοριοδίφης-ιδιότητα που μας ενδιαφέρει εδώ- υπήρξε κορυφαίος και κυρίως ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα των πηγών του παρότι ασχολήθηκε με πολλά και δύσκολα ιστορικά θέματα της Επανάστασης του 1821 αλλά και μετέπειτα.
Το βιβλίο "Ματοβαμμένες Δάφνες της Ρούμελης. Αγώνες-Θυσίες 1941-1944" απ'όπου, όπως είπα πήρα τα αποσπάσματα, εξεδόθη το 1982.

http://viotiastory.blogspot.com/2008/03/1941-1944.html
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΤΟΤΕ" , ΤΕΥΧΟΣ Νο10 , ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005

Άραβες Χιτλερικοί στην κατεχόμενη Ελλάδα του 1944

Γράφει ο Χριστόφορος Πετρίτης

Τον Ιούνιο 1944, το Δίστομο αντιμετώπιζε το πάθος μελαψών γερμανοντυμένων στρατιωτών που έβαζαν φωτιά και εκτελούσαν βάρβαρα τους άτυχους κατοίκους του χωριού! Επιζούν και σήμερα κάποιοι ντόπιοι, πολύ ηλικιωμένοι, που θυμούνται με τρόμο την εικόνα εκείνη των μαύρων χιτλερικών. Και όταν διηγούνται τις απάνθρωπες σκηνές που είχαν ζήσει οι ίδιοι, υπάρχουν κάποιοι νεώτεροι που με οίκτο τους κτυπούν στην πλάτη, πιστεύοντας ότι τα έχουν μπερδέψει και έχουν παρακρούσεις.
Αλλά, είναι αλήθεια και οι επιζώντες της καταστροφής του Διστόμου θυμούνται πολύ καλά. Ανάμεσα στη γερμανική δύναμη που επέπεσε στο Δίστομο υπήρχε και δύναμη της λεγεώνας «Ελεύθερη Αραβία» (Freies Arabien), που τότε έδρευε στην Ελλάδα και είχε χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ανταρτών!
Η λεγεώνα αυτή, που ποτέ δεν ξεπέρασε συνολικά τους 4.000 άνδρες, είχε αποφασισθεί να σχηματισθεί τον Ιανουάριο του 1942, ύστερα από δύο επαφές που είχε ο Χίτλερ. Μία με τον μεγάλο μουφτή των Ιεροσολύμων Χουσεϊνί και μία με τον στρατάρχη Πεταίν, αρχηγό του κράτους του Βισύ.
Ο Χουσεϊνί ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης των τετρακοσίων εκατομμυρίων Αράβων, ενώ ο Πεταίν έπρεπε να συγκατανεύσει διότι οι άνδρες που εθελοντικά θα στρατεύονταν ήταν κυρίως Γάλλοι υπήκοοι, αφού προέρχονταν από το Μαρόκο, την Τυνησία και το Αλγέριο, καθώς και από το Ιράκ.
Ο Χουσεϊνί (1897-1974) βρισκόταν τακτικά στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής και διέμενε στο ξενοδοχείο της «Μεγ. Βρετανίας», αφού ως έδρα της λεγεώνας είχε ορισθεί η Ελλάδα. Στο στρατόπεδο Λαυρίου ήταν ο στρατωνισμός των χιτλερικών Αράβων, ενώ η κεραία του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Αραβία» είχε εγκατασταθεί στο Σούνιο και από εκεί γίνονταν οι εκπομπές προς τη Μέση Ανατολή σε αραβική γλώσσα. Σε αθηναϊκά τυπογραφεία (του Συγκροτήματος Λαμπράκη, η εταιρία του οποίου κέρδιζε πολλά χρήματα από τέτοιες «αναθέσεις» έργου) τυπώνονταν εφημερίδες, φέιγ-βολάν και πάσης φύσεως προπαγανδιστικά έντυπα, που γερμανικά αεροπλάνα τα έπαιρναν και τα έριχναν στις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η στρατιωτική δύναμη που είχε στη διάθεση του ο μεγάλος μουφτής των Ιεροσολύμων δεν ήταν μόνον αυτή η λεγεώνα. Ως μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης, εκτός άλλων εθελοντικών σχηματισμών από Άραβες που είχαν δράσει στο περιθώριο του Άφρικα Κορπς (ανάμεσα σε άλλους επώνυμους Άραβες που είχαν φορέσει γερμανική στολή και πολέμησαν κατά των Συμμάχων, όπως είναι γνωστό, περιλαμβάνονταν και δύο μετέπειτα ηγέτες της Αιγύπτου, οι πρόεδροι Ναγκίμπ και Σαντάτ...), διοικούσε «πνευματικά» και άλλες μεγάλες μονάδες, όπως τον σχηματισμό των Βοσνίων Ες-Ες, καθώς και αυτοτελείς μονάδες Αζερμπαϊτζανών, Καυκάσιων, Τουρκομάνων κ.ά., μουσουλμάνων δηλαδή που προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση. Μερικές από αυτές ήρθαν και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, οπότε συνεχώς αντικαθιστούσαν Γερμανούς για να αποδεσμευθούν και να προωθηθούν οι τελευταίοι στα κρίσιμα μέτωπα.
Έχει επισημανθεί εκτεταμένη παρουσία Καυκάσιων (με καθαρά ασιατικά-μογγολικά χαρακτηριστικά) π.χ., αρκετοί των οποίων μάλιστα στο τέλος της κατοχής λιποτάκτησαν, προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ, πήραν μέρος στα Δεκεμβριανά με γενιτσαρικές διαθέσεις και τελικά κάποιοι παρέμειναν μετά το 1945 στην Ελλάδα και ενσωματώθηκαν εδώ, δημιουργώντας οικογένειες.
Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, ο Χάιντς-Ντί-τερ Πίλγκραμ, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ελλάδα ως πολεμικός ανταποκριτής, περιγράφει χαρακτηριστικά τι είδε, ακολουθώντας τη δράση ενός λόχου της «Ελεύθερης Αραβίας» στην Ελλάδα:
«Οι μαυρισμένες από τον ήλιο μορφές κατεβαίνουν πολύ πρωί, με ζωηρό και γρήγορο βήμα τους απότομους βράχους προς το ελληνικό χωριό του καταυλισμού τους. Από χθες το απόγευμα βρίσκονται σε πορεία μέσα στα βραχώδη φαράγγια, στα απόκρυφα στρατόπεδα των συμμοριτών, μέσα στις χαράδρες των ελληνικών βουνών, κυνηγώντας τον ύπουλο συρφετό των ληστών της υπαίθρου, των κομμουνιστών και των σαμποτέρ, που προσπαθεί εδώ, στη νότιο Ελλάδα, να τρομοκρατήσει τα χωριά και να τα λεηλατήσει. Ο Γερμανός αρχηγός του λόχου των Αράβων αναγγέλλει στον διοικητή του τάγματος το αποτέλεσμα της νυκτερινής αυτής περιπολίας. Στην ουσία πρόκειται πάντοτε για το ίδιο: Περίπου 20 συμμορίτες σκοτωμένοι, τρεις αιχμάλωτοι, καταστροφή μιας αποθήκης τροφίμων, πλούσια λεία σε όπλα.
»Στις στολές των ανδρών γυαλίζουν τα πρασινο-ασπρο-κόκκινα σήματα με τα αραβικά γράμματα και τις γερμανικές λέξεις «Ελεύθερη Αραβία» (Freies Arabien). Οι άνδρες αυτοί, που αποτέλεσαν τη σταθερή αυτή μαχητική ομάδα «Ελεύθερη Αραβία», προέρχονται από το Μαρόκο, την Τυνησία, το Αλγέριο, από το Ιράκ, ύστερα από τη δόλια κατάληψη του από τους Βρετανούς, κυρίως όμως είναι άνδρες του λαού αυτού των Αράβων, που τόσο αγαπά την ελευθερία. Με γερμανικές στολές, ορκισμένοι στον Φύρερ και στην πατρίδα τους, αγωνίζονται τώρα τον αγώνα για την ελευθερία των αραβικών χωρών.
»Οι νευρώδεις αυτές καστανές μορφές έχουν στο παρελθόν τους πολλούς σκληρούς αγώνες. Οδηγούμενοι αποκλειστικά από Γερμανούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, με τους οποίους τους συνδέει μια φανατική πίστη, είναι ο τρόμος των συμμοριτών στα Βαλκάνια.
«Κινούνται μέσα στο τοπίο σαν γάτες, βλέπουν και ακούουν τόσο καλά τη νύχτα, όσο και την ημέρα, διαισθάνονται τον εχθρό, τις ύπουλες προθέσεις του και τις θέσεις στρατοπέδευσης τους. Φαίνεται σαν νάχουν μια έκτη αίσθηση, που τους καθιστά ιδιαίτερα ικανούς στον αγώνα εναντίον των συμμοριτών. Η ευθυβολία τους είναι σχεδόν ανυπέρβλητη, τη στιγμή που ο Γερμανός υπαξιωματικός ανακαλύπτει με το τηλεσκόπιο το κεφάλι του συμμορίτη ανάμεσα στους βράχους, ο Άραβας τον έχει κιόλας αποτελειώσει με μια επιτυχή βολή. Αλίμονο δε στη μονάδα των συμμοριτών, που οι Άραβες έφθασαν κοντά της, συρόμενοι για να πολεμήσουν σώμα με σώμα, όπως το συνηθίζουν. Τότε δεν μένει πια καιρός στους συμμορίτες να σηκώσουν ψηλά τα χέρια».
Για ευνόητους λόγους, ο Γερμανός δημοσιογράφος περνά το μήνυμα του σκληρού πολεμιστή που είναι ο Άραβας, αποδίδοντας του ικανότητες σχεδόν μυθικές. Και συνεχίζει:
«Η μία επιχείρηση διαδέχεται την άλλη, μόλις έχουν δύο ή τρεις μέρες ανάπαυσης ανάμεσα στις κουραστικές επιχειρήσεις επάνω στα ψηλά βουνά, που μερικές φορές κρατούν μια ολόκληρη εβδομάδα. Σε εκατοντάδες ανέρχονται οι συμμορίτες που σκοτώθηκαν τους τελευταίους μήνες, ενώ τα τάγματα των Αράβων δεν είχαν ούτε μία απώλεια είτε σε νεκρούς είτε σε τραυματίες».
Εμφανίζονται ως άτρωτοι και ότι έχουν προκαλέσει πολλά θύματα ανάμεσα στους αντάρτες. Ίσως η πραγματικότητα να είναι διαφορετική. Μέσα στα θύματα τους οπωσδήποτε περιλαμβάνονται και απλοί χωρικοί, άοπλοι και φιλήσυχοι, ακόμη και ανύποπτοι, που βρήκαν τον θάνατο υπό μορφή αντιποίνων, όπως στο Δίστομο, ή και χωρίς αιτιολογία.
Τα αραβικά αυτά τμήματα τα διοικούσαν Γερμανοί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, εξ ου και θα απορεί κανείς πώς γινόταν η συνεννόηση. Κοινή γλώσσα είχαν τα γαλλικά, που τα μιλούσαν οι περισσότεροι από τους Άραβες αυτούς εθελοντές, αφού άλλωστε προέρχονταν κυρίως από τις γαλλικές αποικίες της Βορείου Αφρικής. Στο κείμενο του Γερμανού πολεμικού ανταποκριτή διευκρινίζεται και αυτό το θέμα:
«Όπως τονίζει ο αρχηγός της μαχητικής ομάδας η αμοιβαία κατανόηση δεν είναι ζήτημα γλώσσας, αλλά υποδειγματικών γυμνασίων, υποδειγματικής ζωής και αγώνων. Οι διαταγές δίδονται στα γερμανικά, όπως ακριβώς ολόκληρη η στρατιωτική εκπαίδευση είναι όμοια με την εκπαίδευση ενός γερμανικού τάγματος πεζικού».
Για τις σχέσεις των Αράβων αυτών με τους ανωτέρους τους, ο Γερμανός δημοσιογράφος υποστηρίζει:
«Η συναδελφική συνεργασία με τους Γερμανούς ανωτέρους τους, είναι παραδειγματική. Την καθορίζει ο σεβασμός προς τον Γερμανό αξιωματικό και τις ιδιότητες του ως αρχηγού, η ποιότητα των γερμανικών όπλων και η ικανότητα της στρατηγικής ηγεσίας. Η ρεαλιστική και αντικειμενική γερμανική ηγεσία σέβεται πάντοτε το έκδηλο αίσθημα της δικαιοσύνης των Αράβων. Τη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που υπάρχει μεταξύ του Γερμανού διοικητή και του Άραβα στρατιώτη, μαρτυρεί μεταξύ πολλών άλλων, ένα γράμμα που έγραψε ένας Άραβας, στον οποίον είχαν εμπιστευθεί μια έκτακτη αποστολή: "Χαιρετισμός και τιμή, όπως ταιριάζει στο αξιότιμο πρόσωπο σας. Εγώ ο υπηρέτης σας, λοχίας Ε., επιθυμώ να πληροφορηθώ περί της υγείας σας, που εύχομαι, όπως ελπίζω, να σας την διατηρεί πάντοτε ο Θεός χάριν ημών, γιατί εσείς με την πείρα και τις γνώσεις σας είσθε ο άνθρωπος που καθοδηγεί τα πεπρωμένα ημών των Αράβων. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον βαθμό της λύπης μου, όταν σας άφησα την τελευταία στιγμή, καθώς και τον βαθμό της περηφάνειας μου, όταν με χαρακτηρίσατε ως ένα πραγματικό εξ όλης καρδίας στρατιώτη. Αυτό και θέλω να παραμείνω, αδιάφορο, αν θα είμαι κοντά σας ή πολύ μακριά από σας. Κύριε λοχαγέ μου, εδώ στη νέα μου θέση και στη νέα μου αποστολή όλα πάνε καλά, η διάθεση και η υγεία μου είναι πολύ καλή και δεν μου λείπει τίποτε εκτός από την παρουσία σας. Δεχθείτε το γράμμα μου φιλικά και εξακολουθήστε να παραμένετε ο λοχαγός μου. Ο λοχίας σας Ε."».
Μερικές ακόμη πληροφορίες έχουμε για τη ζωή των Αράβων αυτών εθελοντών στην Ελλάδα, ακόμη και για τον καραγκιόζη που τους ψυχαγωγούσε:
«Όλα τα γερμανικά μέτρα, που αφορούν την περίθαλψη τους, οι Άραβες τα δέχονται με ευγνωμοσύνη και προθυμία: Έχουν τη μικρή τους εφημερίδα, που την διαβάζει φωναχτά το βράδυ σε κάθε καταυλισμό ένας συνάδελφος, γιατί περίπου οι μισοί απ' αυτούς δεν ξέρουν ούτε να διαβάζουν ούτε να γράφουν. Ένα θέατρο καραγκιόζη τους παίζει κάθε βράδυ εύθυμα λαϊκά και παραμυθένια έργα, με πολλή φασαρία, με τον Γκούλια, που θυμίζει τον
δικό μας καραγκιόζη, με τον πανούργο, αλλά στο τέλος αγρίως ξυλοκοπουμενο Εβραίο, και με τον καδή, τον δικαστή. Κινηματογραφικές ταινίες χορού και τραγουδιού τους κάνουν να πλήττουν, ενώ χειροκροτούν με μεγάλο ενθουσιασμό στη μέση του έργου κινηματογραφικές ταινίες με ληστές ή ταινίες παραμυθιών. Επειδή επί του παρόντος οι Άραβες δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στην πατρίδα τους με άδεια, τους χορήγησαν μια εστία αναψυχής στο Τσελ, κοντά στη λίμνη, σε μια ωραία τοποθεσία, όπου πριν λίγο καιρό πήγαν οι πρώτοι αδειούχοι Άραβες.
»Κάθε βράδυ συγκεντρώνονται μπρος στα παραπήγματα και στις πλαγιές, στις άκρες του ελληνικού ορεινού χωριού, οι διάφορες ομάδες των Αράβων με τα τραγούδια τους και τις ζωηρές συζητήσεις τους, που συχνά στρέφονται γύρω από πολιτικά θέματα. Ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους, για την απελευθέρωση τους από τη βρετανική βία, τον εβραϊσμό και την καταπολέμηση του μπολσεβικικού κινδύνου, που απειλεί και τις δικές τους χώρες. Σκοπός τους είναι ένα μεγάλο αραβικό κράτος, στο οποίο να διατηρούν την ιδιοτυπία τους οι διάφορες φυλές. Ο αλληλοσεβασμός των διαφόρων αραβικών φυλών, που καθρεφτίζεται και μέσα στη μικρή αυτή κοινότητα της γερ-μανο-αραβικής μαχητικής ομάδας, εγγυάται για τη συνεργασία αυτή. Όλοι αυτοί, που αγωνίζονται εδώ στην Ελλάδα, γνωρίζουν πως η συμβολή τους εναντίον του συρφετού των συμμοριτών εξυπηρετεί τελικώς και την πατρίδα τους, πως έχει τη σημασία ενός βήματος προς τα εμπρός στον δρόμο της νίκης των ευρωπαϊκών δυνάμεων της τάξεως εναντίον των Αγγλοαμερικανών και του μπολσεβικισμού. Μέσα στη μελλοντική αυτή Ευρώπη θα πάρει τη θέση που της αξίζει και η ελεύθερη Αραβία τους υπό την ηγεσία των ανδρών, που αγωνίζονται τώρα γι' αυτό τον σκοπό».
Όπως προαναφέρθηκε, η παρουσία αυτών των Αράβων στην Ελλάδα έληξε με το τέλος της κατοχής και την αποχώρηση των Γερμανών. Εκτός από μερικούς που κατάφεραν να λιποτακτήσουν και να εμφανισθούν ως αυτόμολοι του ΕΛΑΣ, το κύριο μέρος αυτών των εθελοντών ακολουθούσε τους συμπτυσσόμενους Γερμανούς, σε σημείο που να βρεθούν στη θέση να υποστηρίζουν το Τρίτο Ράιχ έγχρωμοι, ασιάτες, μουσουλμάνοι και γενικά κάθε άλλο παρά Άριοι. Και την ώρα που στην απελευθερωμένη Ελλάδα ξεσπούσαν λίγο αργότερα τα Δεκεμβριανά, είχαμε το φαινόμενο «αραπάδες» (πρώην γερμανοντυμένοι) να πολεμούν με τους Ελασίτες από τη μια μεριά, αλλά και άλλης προέλευσης «αραπάδες» (Ινδοί αυτοί) να πολεμούν βρετανοντυμενοι υπό τις διαταγές του Σκόμπι. (Σ.Σ. Την έκφραση «αραπάδες» την δανειζόμαστε από επίσημα έγγραφα του ΕΛΑΣ...).