Εἶμαι ὁ Κλινοσοφιστής...

Καλημέρα σέ ὅλους σας.
* Ἔλαβα ἕνα φιλικό κι' ἀνώνυμο (!) μήνυμα πού μοῦ γνωστοποιοῦσε τήν ὕπαρξη ἑνός νέου καί ἐνδιαφέροντος Φόρουμ, ὅπου καί μέ προσ-
καλοῦσε νά ἐγγραφῶ,
- τοῦ παρόντος: Ἑλληνική Ἱστορία 1940-49. Ἕνα ἔθνος σέ κρίση.
Ἄς ἐξηγηθῶ μιά γιά πάντα. Στήν Ἱστορία δέν ἤμουν ποτέ καλός μαθητής. Ὅπως διδασκόταν, δέν τήν καταλάβαινα - εἶχα δέ γοητευτεῖ κι' ἀπό τήν Λογοτεχνία πού γιά χάρη της ξυπνοῦσα, ἀνάσαινα, ἔτρωγα...
Στήν Ἱστορία, ὅπου κυρίως μισοῦσα τήν παπαγαλία, ἔφτασα στό σημεῖο, τελευταία τάξη Ὀκταταξίου Γυμνασίου, ἀντί νά ἀπαντήσω στό δια-
γώνισμα Α΄ἐξαμήνου, νά γράψω μιάν...ἀπολογία; διαμαρτυρία; κλάψα; ὅτι Ἱστορία δέν καταλαβαίνω κι' οὔτε πρόκειται! Ἡ καθηγήτριά μας (ὄνομα, δυστυχῶς* δέν θυμᾶμαι) μέ βαθμολόγησε μέ 19, δέκα ἐννέα!
Χρόνια μετά, ὅταν μέ φώναξαν - ἀλλά διαφωνήσαμε - νά παίξω σέ παιδικό θέατρο τόν Γεώργιο Καραϊσκάκη, κεντρίστηκα νά μάθω γι' αὐ-
τόν.
Πιό ὕστερα, ἀνατρέφοντας τά δύο παιδιά μου μέ ἀστεῖα, διαβάσματα, συζητήσεις..., ἐνστικτωδῶς τούς διάβαζα Μπότσαρη, Κολοκοτρώνη...
Καί κάποτε, φτιάξαμε θέατρο, παιδικό. Τότε, εἶχα νά κάνω μέ Δήμους καί Κοινότητες τῆς Ἀττικῆς. Τότε,... "πονηρεύτηκα" (ναί, στήν Ἱστορία πρέπει νά εἶσαι πονηρός κι' ἄν δέν σᾶς ἀρέσει ἡ λέξη, νά εἶσαι ὑποψιασμένος). Ὄχι, δέν ἔγινα ἐγώ πονηρός, ἀλλά μπῆκα στό πνεῦμα τῆς Πολιτικῆς, εἶδα τήν πονηριά τῶν ἄλλων, ἐγώ ἤμουν πάντα ὁ Λό Σκόκκο ἀναλλοίωτος. Εἶδα τότε καί ἔμαθα πολλά.
Ἀργότερα, προσχώρησα στό ΔΗ.Κ.ΚΙ., ὅπου δούλεψα μέ φιλότιμο ἀλλά ἐλάχιστους ἄλλους φιλότιμους βρῆκα κι' ἐκεῖ. Εἰδικά στό πολιτιστικό τμῆμα: μικρότητες, μετριότητες, δολιότητες.
* Ἐνστικτωδῶς, εἶμαι ἀριστερός σέ ὅλα μου σύν ἀπολύτως Ἕλληνας - τό ἰταλικό ἐπώνυμο τό βρῆκα ἕτοιμο, ἀπό τήν Κέρκυρα, τήν μία κατα-
γωγή μου (ἡ Σμύρνη εἶναι ἡ ἄλλη μου καταγωγή) καί τό θεωρῶ πολύ καλλιτεχνικό. Τό ἀπολύτως Ἕλληνας τό ὑπογραμμίζω καί δέν ἀνέχο-
μαι συζήτηση. Τό ὅτι τό ἔθνος μας περνάει κρίση εἶναι μία κύρια πληγή μου - δυστυχῶς ἔχω κι' ἄλλες, πού δέν ἀφοροῦν τόν παρόντα χῶρο. Πληγή πού μοῦ (μᾶς) τήν ἐπέβαλαν οἱ ἀνάξιοι.
Νά ποῦμε ἐπίσης πώς γεννήθηκα λίγο πρίν λήξει ἡ Κατοχή, μέ τόν πατέρα μου ὅμηρο στήν Γερμανία. Ἄλλη πληγή αὐτή. Πάντα δέ ἄκουγα γιά τήν καταστροφή τῆς Σμύρνης, εἶχα δέ ἐπιμεληθεῖ καί τό βιβλίο ἑνός ἀγράμματου μέν, ἐμπνευσμένου (νά τό πῶ ἔτσι) ὡστόσο στρατιώτη τῆς Ἰωνίας. Κι' ἔτσι, χρόνια τώρα, προσπαθῶ νά γνωρίσω τό πῶς, τό γιατί, τόν χαρακτήρα τῶν γονιῶν μου μέ τήν ἐπίδρασή τους ἐπάνω μου μέσα ἀπό τίς συνθῆκες ὅπου ἔζησαν: ἄρα θέλω νά ξέρω Ἱστορία.
Καί ἡ κρίση στά Ἴμια (μαζύ μέ τήν Κύπρο - ἄλλος Τάσσος Παπαδόπουλος ΔΕΝ ὑπάρχει) εἶναι ὅ,τι πιό ταπεινωτικό ἔχω ζήσει - θά ἤθελα νά μήν...ἤμουν Ἕλληνας, νά μήν μέ ἔνοιαζε.
Σπάνια θά μέ δεῖτε σέ πορεῖες - ποτέ σέ κομματικές. Ἡ πιό ἔνθερμη συμμετοχή μου ἦταν ἡ συγκέντρωση γιά τήν Μακεδονία, ἐδῶ στήν Ἀθή-
να. Δυστυχῶς, τήν γελοιοποίησαν οἱ τάχαμου προοδευτικοί Ἕλληνες - στραβωμάρα τους!
Διάβασα καί διαβάζω Ἱστορία, σέ δεύτερο πλάνο μᾶλλον, ἀλλά πάντα μέ ἀπροσδόκητο γιά μένα ἐνδιαφέρον - ἔγινα ἱστοριάκιας.
Στό Φόρουμ, προσχωρῶ γιά νά μαθαίνω ἀπό ζωντανές φωνές. Δέν εἶμαι ὁ εἰδήμων πού θά μιλήσει. Ἴσως κεντρίσω ἄλλους θέτοντας ἐρω-
τήσεις.
Βρίσκω πώς εἶπα ἤδη πολλά.
Καλῶς σᾶς βρῆκα.
Κλινοσοφιστής.
========
Υ.Γ. Κατά τήν ἐγγραφή μου, τό πλῆρες ψευδώνυμό μου θεωρήθηκε πολύ...μακρύ (μεγάλο).
* Λέω πιό πάνω τό δυστυχῶς, γιατί ἐκείνη ἡ καθηγήτρια ἔσπειρε μέσα μου ἕνα φιλότιμο: νά κατακτήσω οὐσιωδῶς τό 19 πού μοῦ ἔβαλε. Νἆναι καλά.